Kort voor de feestdagen stond ik aan de start van de Winter Step-One Loop te Borne. Het voornaamste doel was om hier stevig door te lopen om een uitgangspunt te hebben in de voorbereiding op de hele marathon in het voorjaar. Met dit doel voor ogen was het ook niet nodig om in training veel gas terug te nemen.
In de week voorafgaand aan deze wedstrijd heb ik dan ook nog vrij veel kilometers gemaakt, met de nodige kwaliteit. Zo kwam het weektotaal uit op een kleine 135 km, met daarin drie tempotrainingen, een krachttraining, en een aantal duurlopen. Die tempotrainingen waren ook niet de minste, met op maandag 6×1,5 km (T5:00->4:40, p2 min), en op donderdag 7-6-5×300 (laatste set in 50-48-46-46-45, p55 sec). Daarna volgden nog twee dagen met alleen rustige duurloopjes, waardoor ik zondag toch nog best wel fris aan de start stond.
Waar ik tijdens het inlopen nog een beetje het gevoel had niet helemaal lekker de draaien, bleek dit na het klinken van het startschot nog wel mee te vallen. Ik kon direct mee in het kielzog van een sterk lopende Niels te Pas, die de eerste 12 km van de wedstrijd domineerde. Vaak is het eerste deel van de wedstrijd voor mij het lastigst (vooral mentaal), zodat ik hier niet veel meer kon doen dan volgen. Een paar halfslachtige pogingen om de kop over te nemen waren van korte duur, aangezien ik het tempo maar met moeite vast kon houden.
Hoe anders ging dit in de tweede helft van de race. Met de finish steeds meer in zicht begon ik me ook steeds beter te voelen en kon ik met enige macht stukken aan kop lopen sleuren. Regelmatig kreeg ik het gevoel dat ik wel bij de concurrentie (op dat moment nog bestaande uit Niels, en Nick Zwienenberg) weg kon lopen. Dat bleek redelijk te kloppen, want Nick moest na ca. 14 km passen, maar Niels gaf vooralsnog geen krimp. Voorzichtige versnellingen leken de strijd niet te gaan beslissen, want ondanks wederzijdse pogingen konden we geen van beide een gaatje slaan.
Vanaf 18 km was het grote wachten wel echt aangebroken. Ik hield mezelf voor dat ik nog kracht had om één goede versnelling te plaatsen, en dat ongeacht de timing hiervan de eindtijd in de buurt van de 1:11:30 zou zijn. Even speelde ik nog met de gedachte om te wachten tot de laatste 300 m (die ging donderdag immers nog in 45 seconden), maar toen ik het 20 km bordje zag, besloot ik om me volledig te committeren.
Met een hele stevige versnelling was het verschil direct gemaakt, maar was de finish nog niet in zicht. Circa 500 m voor het einde moest ik deze tussensprint nog bijna bekopen, want door het zuur ging ik bijna over mijn nek. Gelukkig waren de braakneigingen van korte duur, en kon ik het laatste stuk nog weer goed aanzetten. Resultaat: een ruim PR van 1:11:29, de winst, en als kers op de taart een parkoersrecord.
Al met al was het dus een hele mooie en succesvolle wedstrijd. Erg gaaf om met zoveel regionale toppers aan de start te staan van deze verrassend goed bezette halve. De top 3 finishte binnen het oude parkoersrecord, met daarna nog een hele serie lopers in de 1:14, en nog meer binnen de 1:20. Qua organisatie was het ook uitstekend, met veel vrijwilligers op de route of op de fiets om alles in goede banen te leiden. Mij heeft deze wedstrijd in ieder geval veel perspectief geboden om de trainingen voor de Enschede Marathon mee te gaan beginnen.